Zondag 13 juli

Na een korte treinrit vanaf Utrecht Centraal stapte ik (helemaal zen) stipt om 12 uur ‘s middags uit op Schiphol. Twintig minuten later arriveerde ook de rest van ons reisgezelschap (iets minder zen). Eenmaal bij de incheckbalie aangekomen bleek hier een rij van ongekende proporties te staan. Het leek wel de rij voor de Droomvlucht bij de Efteling. De reis met de gloednieuwe Airbus A380 bleek uiteindelijk ook een soort droomvlucht te zijn, maar daarover zo meteen meer. Enfin, vier baarden later en nadat papa had gebromd ‘dat dit allemaal van onze netto zuiptijd af ging’ waren we ingecheckt. Vervolgens lekker zelfscannen bij de douane en daarna als echte luxepaarden nog even gratis eten en drinken in de business lounge. Het was door het lange wachten voor het inchechecken echter al snel tijd om te boarden. We gingen niet zomaar met een vliegtuig, maar met het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. Een vliegtuig met twee verdiepingen, business class en first class boven en de economy class met maar liefst tien stoelen op een rij (3-4-3) beneden. Kort nadat we onszelf geïnstalleerd hadden in de middelste vier stoelen en terwijl we ons nog zaten verbazen over het geavanceerde entertainmentsysteem in de hoofdsteunen van de stoelen kwamen de stewardessen al langs met verfrissende doekjes. Later tijdens de vlucht vroeg ik me af waarom m’n broekspijp ineens doorweekt was, maar dat kwam gewoon doordat ik natuurlijk bovenop dat verfrissende doekje was gaan zitten. Terug naar het entertainmentsysteem, dit bevatte duizenden films, waaronder de gehele Harry Potter collectie en een speciale Disney sectie. Mama was helemaal in haar nopjes toen bleek dat het volledige seizoen 4 van Downton Abbey ook in het assortiment zat. Via het entertainmentsysteem konden we ook meekijken met de vier camera’s die aan de buitenkant van het vliegtuig geïnstalleerd waren, wat vooral tijdens het opstijgen en landen spectaculaire beelden opleverde. Overigens bleek je als klap op de vuurpijl ook nog eens je telefoon te kunnen opladen aan het entertainment systeem. Er was zelfs wifi verbinding aan boord, maar dit bleek wel tegen betaling te zijn. We aten de lekkerste vliegtuigmaaltijd die we ooit op hadden, dronken rode wijn, ik begon aan mijn Disney marathon (Ratatouille en Hercules) en al snel was de vlucht naar Dubai voorbij. Mama wilde het vliegtuig nog helemaal niet uit en prompt deed de piloot nog een paar rondjes van de zaak cadeau, we bleken namelijk nog 20 minuten boven het vliegveld te moeten cirkelen voor we toestemming kregen om te landen.
Eenmaal geland in Dubai wilden we eigenlijk zo snel mogelijk op zoek naar een tv om het laatste stuk van de WK-finale nog mee te kunnen krijgen. Het enige tv scherm waarop de WK-finale werd uitgezonden bleek in de Heineken lounge te zijn en daar was het dan ook zo druk dat ik nog precies drie grassprietjes in de rechterbovenhoek kon zien en daar hield het wel ongeveer mee op. Ondanks dat we in het vliegtuig nog gegeten hadden, had iedereen inmiddels alweer honger dus gingen we in een restaurantje zitten waar we een family platter met vis, garnalen en calamares bestelden. Bij het brood dat we vooraf kregen zat een groen op het oog pesto-achtig mengseltje. Dit bleek dus pure groene peper te zijn, mama had al een flink stuk brood erin gedoopt toen ze daar achter kwam en Caro verschoot al van kleur van een miniscuul druppeltje. Op de achtergrond hoorden we af en toe gejuich en ge-oeh en ge-aaaah vanuit de Heineken lounge, maar geen idee voor welk team natuurlijk. Uiteindelijk wist de ober ons te vertellen dat Duitsland met 1-0 gewonnen had.
Na het eten was het eigenlijk meteen alweer tijd om te boarden voor de tweede vlucht naar Colombo. Dit vliegtuig was iets kleiner, maar bevatte gelukkig hetzelfde entertainment systeem. Ik ging verder met mijn Disney marathon (Doornroosje en Pocahontas) en sliep een beetje, totdat ik ineens rechtovereind in mijn stoel zat omdat we onze riemen aan moesten snoeren vanwege verwachte turbulentie. Dat kort hierna vanuit de cockpit de mededeling: ‘Cabin crew please be seated’ volgde leidde bij mij acuut tot klamme handjes en een flashback naar onze vlucht vanuit Maleisië een paar jaar geleden, waar we meer dan een uur lang in zeer hevige turbulentie terecht kwamen. Niet echt mijn ding. Gelukkig bleek het uiteindelijk nog wel redelijk mee te vallen en na vier uur vliegen arriveerden we in Colombo.
Het bleek niet helemaal mijn dag te zijn, want zodra we geland waren zag ik ineens sterretjes: migraine. Na al meer dan twee jaar nergens last van gehad te hebben kreeg ik in de eerste vijf minuten op Sri Lankaanse bodem meteen een aanval. Snel op zoek naar een flesje water om paracetamol in te nemen, als een zombie door de paspoortcontrole en koffers verzamelen. Voor we met onze chauffeur voor deze week (Anura, voor mij makkelijk te onthouden door de feesten) mee gaan, moet er eerst nog geld gepind worden. Papa denkt even flink wat cash uit de muur te trekken en pint maar liefst 300 roepies. Dit blijkt het wereldbedrag van 1,69 euro te zijn. Nog maar een keer pinnen dan en deze keer een bedrag met vier nullen.
Na een korte transfer komen we rond 11 uur ’s ochtends in ons hotel in Negombo aan. Het is hier 3.5 uur later dan in Nederland. Waarom het 3 EN EEN HALF uur later is mag Joost weten, van die tijdzones heb ik geen kaas gegeten. We gaan eerst nog even een paar uurtjes slapen, want door het tijdsverschil en de twee relatief korte vluchten hebben we de afgelopen nacht min of meer overgeslagen.