Zaterdag 19 juli

Het ontbijt wordt dan wel weer geserveerd in het restaurant waar we gistermiddag ook geluncht hebben. Dit keer geen heel buffet –logisch met zo weinig gasten- maar een tafeltje met brood, wat fruit, ontbijtgranen en op verzoek een omeletje. We vertrekken om 9 uur alweer, want voor vandaag staat er een rit van maarliefst 5 uur op het programma. We zitten deze vakantie sowieso vaak lang in de auto, veel langer dan we van tevoren hadden verwacht. De afstand die we vandaag moeten overbruggen is namelijk maar 150 kilometer. De route gaat echter dwars door de bergen, via talloze onoverzichtelijke haarspeldbochten en over smalle bergwegen. Er zijn sowieso niet echt banen op de wegen, maar alle wegen zijn precies breed genoeg om elkaar te passeren. Wanneer je wil inhalen –en dat wil Anura vaak- moet je dus op de weghelft van je tegenligger gaan rijden. Anura vindt het ook geen enkel probleem om vlak voor een haarspeldbocht, waarbij je dus geen idee hebt wie of wat je tegemoet komt, gerust nog een vrachtwagentje, bus (die hier trouwens allemaal rechtstreeks uit de jaren ’50 lijken te komen) of tuktuk in te halen. Gewoon even toeteren en gaan met die banaan. Ook vandaag weer genoeg momenten waarbij we een bus frontaal op ons af zien komen, om vervolgens net op tijd weer terug te schieten naar onze eigen baan, waarbij we de tuktuk achter ons gigantisch afsnijden. Hij houdt het wel lekker spannend #livingontheedge #yolo #norisknofun. Al in het begin van de rit horen we een jongetje van een jaar of 12 naar ons roepen, hij heeft bloemen in zijn handen en wil die kennelijk aan ons verkopen. Bij de eerste bocht staat hij al en als we hem passeren rent hij vliegensvlug de berg op, om bij de volgende haarspeldbocht weer paraat te staan. Dit herhaalt hij nog twee keer. Achteraf hebben we ergens spijt dat we niet gestopt zijn om zijn bloemen te kopen, als beloning voor zijn vasthoudendheid. Aan de andere kant realiseren we ons ook dat de kinderen hier gewoon leerplichtig zijn tot hun 19e en dat wanneer zo’n jongen veel verkoopt zijn ouders waarschijnlijk nog eerder geneigd zijn hem in te zetten om bloemen aan toeristen te verkopen. Dit soort situaties blijven altijd lastig, je weet nooit echt waar je nou goed aan doet. Langs de weg zien we hier vooral heel veel groentekramen, allemaal met een uitgebreid assortiment. Kennelijk worden er in dit gebied dus vooral heel veel verschillende groentes verbouwd. Wat ons ook opvalt is dat de mensen hier een stuk warmer gekleed zijn, ze hebben mutsen op en dikke vesten of jassen aan. Een heleboel vrouwen in Sri Lanka zijn gekleed in de traditionele sari’s. De sari’s zijn lang, maar laten wel bijna altijd een heel stuk blote buik zien. Een heel aantal vrouwen heeft echter wel een flinke vetlaag op hun buik, wat de sari’s niet altijd even flatterend maakt. In onze reispapieren lazen we een paar dagen geleden dat de benen hier gezien worden als het meest erotische lichaamsdeel en dat korte broeken gezien worden als een teken van armoede. Caro en ik blijken er dus al de hele reis bij te lopen als een stel uitdagende armoedzaaiers in onze shortjes. Nu we er op letten valt het ons inderdaad op dat de kleding van de vrouwen hier niet perse heel bedekt is (blote buiken en armen) maar dat de benen veelal wel bedekt zijn onder een sari, broek of lange rok. Hier in de bergen zijn de mensen dus weliswaar warmer gekleed, maar ze lopen wel op slippers of zelfs op blote voeten. In heel Sri Lanka hebben we verder ook veel mensen gezien die met een paraplu liepen om zichzelf te beschermen tegen de zon. Hier hebben ze de paraplu’s echter gewoon nodig tegen de regen.

Na een tijd gereden te hebben komen we in het dorp Nuwara Eliya. Dit dorp wordt ook wel ‘Klein Engeland in de heuvels’ genoemd. De bebouwing doet inderdaad erg Engels aan. Opeens zien we midden op de weg een pony ons tegemoet draven. Het blijkt gewoon een wilde pony te zijn die hier vrolijk door de hoofdstraat draaft. In heel Sri Lanka hebben we al regelmatig loslopende koeien langs de weg gezien, maar een loslopende pony in het verkeer was nieuw voor ons. Een kwartiertje later passeren we een grote renbaan, waar een heleboel paarden en pony’s staan. Onderweg komen we langs een heleboel wegafzettingen, waar druk gewerkt wordt. Er waren recentelijk een flink aantal aardverschuivingen geweest in de bergen door hevige regenval, waarbij rotsen naar beneden kwamen. Met zwaar materieel werden de rotswanden bewerkt om weer een soort steile wand te creëren.

Rond een uur of twaalf stopten we bij een restaurantje vanwaar je een mooi uitzicht had over de bergen. Zodra we de auto parkeerden kwam er al een man naar ons toe met soort bergkristallen in zijn handen. Wij zeiden beleefd ‘no thanks’ en gingen naar het restaurantje, waar we aan een tafeltje op het gras een sapje dronken. Na ons drankje liepen we weer terug naar de auto, waar weer het mannetje met de kristallen stond. Hij liep naar ons toe en probeerde Caro en mij de bergkristallen in onze handen te drukken, terwijl hij zei ‘no money, no money, cadeautje!’. Hij bleef dit maar herhalen en ons proberen de kristallen in onze handen te drukken, op zo’n manier dat we die wel moesten aanpakken. Uiteraard hebben we hem uiteindelijk toch maar wat geld gegeven, want we wilden de bergkristallen natuurlijk niet zomaar aannemen. Hij vroeg ons verder nog specifiek om ‘een kleine Nederlandse muntje, is hobby of my daughter’, dus gaven we hem ook nog wat euromuntjes.

Rond kwart over twee arriveren we in ons hotel in Udawalawe. We zetten snel onze spullen op de kamer en gaan dan nog even lunchen voor we opgehaald worden met de jeep voor een safari in het National Park. Voor de eerste keer deze vakantie eten we westers eten, omwille van de tijd gaan we allemaal voor de club sandwich, dat is namelijk het snelste klaar. Om drie uur zien we Anura weer in de lobby. Bij de uitgang van het hotel staat al een open jeep met hoge, luxe stoelen klaar waarmee we naar het National Park gaan. In een minuut of twintig rijden we naar het National Park. Eigenlijk is alleen de rit daar naartoe al leuk, het waait flink en de zon schijnt. We hebben de afgelopen dagen veel tijd in een airconditioned busje doorgebracht, dus we vinden het heerlijk om weer buiten te zijn en de zon en de wind te voelen, dit voelt tenminste alsof we echt in Sri Lanka zijn. Vanuit het busje zie je heel veel, maar je blijft in de airco in het busje toch een soort ‘afgesloten’ van het echte Sri Lanka, je ziet alles om je heen wel maar je beleeft het veel minder.

Eenmaal aangekomen bij het park halen we eerst een ranger op, die bij ons in de jeep komt zitten. Er zijn veel verschillende maatschappijen die een jeepsafari aanbieden, maar allemaal zijn ze verplicht om een ranger van het park mee te nemen op de jeep. Al vrij snel zien we twee olifanten op ongeveer honderd meter afstand. Kort daarna staat er een olifant vlak langs de weg op een meter of twintig. We stoppen even om te kijken en foto’s te maken. Gedurende de rest van de safari zien we pauwen, een heleboel waterbuffels, runderen, schildpadden, een kameleon, herten, een aap, krokodillen, ijsvogels en een toekan, maar bovenal zien we een heleboel olifanten. In het begin komen we voornamelijk mannetjesolifanten tegen, die alleen leven, maar later zien we ook nog verschillende groepen vrouwtjesolifanten met babyolifantjes, sommigen echt nog heel erg klein. Op deze reis en ook op eerdere reizen hebben we al eerder olifanten gezien. Het ging dan echter om ‘tamme’ olifanten die gehouden werden in een weeshuis of opvang en dat was toch een heel andere ervaring dan het spotten van deze wilde olifanten.

Op een gegeven moment gingen we tijdens de safari richting een meertje. Midden door dit meertje liep een smal zandweggetje, dat anderhalve meter boven het wateroppervlak uit kwam en waar je precies met een jeep overheen kon rijden. Vlakbij het einde van het weggetje stond al een jeep stil, vlakbij een grote mannetjesolifant met gigantische slagtanden. Een mannetjesolifant met slagtanden is bij deze soort zeldzaam, slechts vijf procent van de mannetjesolifanten heeft namelijk slagtanden. De olifant staat in het water, vlakbij het weggetje. Inmiddels zijn wij ook het weggetje opgereden en staan we stil, een meter of 10 achter de andere jeep. De olifant wordt onrustig en maakt aanstalten om het water uit te gaan. Precies tussen onze twee jeeps klimt hij het water uit, om vervolgens woest flapperend met zijn oren en schrapend met zijn voorpoten recht op ons af te komen lopen. We kunnen letterlijk geen kant op en de woeste olifant komt steeds dichterbij. Hij loopt op hooguit 20 centimeter afstand aan de rechterkant van onze jeep voorbij, wanneer je je hand uit had gestoken had je hem aan kunnen raken. Zelfs mama schuift verschrikt een eindje op naar het midden van de jeep. De olifant passeert en loopt achter ons via het weggetje verder. Ook de ranger in onze jeep werd enigszins onrustig van de situatie en vertelde dat de mannetjes op dit moment wat onrustig waren omdat het de bronstijd was. Spanning en sensatie genoeg dus weer.

In totaal rijden we ongeveer drie uur rond door het park, waarbij we regelmatig stilstaan op plekken waar zich veel dieren bevinden. Terwijl wij ons vizier richten op de olifanten, probeert Anura ons te wijzen op een paar pauwen. Wij hebben uiteraard veel meer aandacht voor de olifanten en mama zegt tegen Anura dat we in Nederland ook pauwen hebben, maar geen olifanten, waarop Anura verbaasd vraagt: ‘You have peacocks in your jungle?’ en zo mogelijk nog verbaasder is wanneer wij hierop antwoorden dat wij geen jungle hebben.

We genieten ook van de rit terug naar ons hotel in de open jeep. Onderweg terug steken we via een hele lange brug een groot meer over. Het waait flink en precies in de tijd dat we over de brug rijden gaat de zon onder. Wanneer we lekker uitgewaaid terug bij ons hotel komen gaan we bij het zwembad zitten en bestellen een cocktail –daar is ie weer!-. Het is inmiddels al donker, maar er zijn nog een paar mensen in het zwembad. Wij hebben ook wel zin in een verfrissende duik en na navraag gedaan te hebben blijkt het zwembad nog drie kwartier open te zijn. Snel de cocktails opdrinken, bikini aantrekken en een duik nemen dus. Voor mij de eerste keer zwemmen deze vakantie. Door de lange reistijd en het volle programma (en door het gebrek aan een zwembad in het vorige hotel) zijn we daar nog niet aan toe gekomen.

Na het zwemmen gaan we douchen, omkleden en naar de eetzaal. Ook hier weer een Sri Lankaans buffet. We eten laat en zijn moe van alle indrukken tijdens de reis, dus duiken na het eten meteen ons bed in. De safari van vandaag was wel echt een hoogtepunt van deze reis.