Vrijdag 18 juli

We hebben om half 10 afgesproken met Anura, dus we gaan om half 9 naar beneden voor het ontbijt. We lopen even langs de lobby voor wifi en lezen het laatste nieuws over de vliegramp. De eerste namen van slachtoffers zijn bekend, geen mensen die wij zelf persoonlijk kennen, maar wel bekenden van vrienden blijken op de betreffende vlucht te hebben gezeten. We spreken nog wat andere Nederlanders, die nog niet op de hoogte zijn van de crash. Vervolgens gaan we ontbijten. Mama probeert onder andere een croissantje met wat zij denkt dat aardbeienjam is. Schijn bedriegt echter, volgens de verpakking is het ‘melon jam with strawberry taste’. Het smaakt net zo ondefinieerbaar als dat het klinkt. De jam laten we dus maar voor wat het is.

We stappen in de auto voor een ritje van twee uur naar de theefabriek. Onderweg zien we weer vele kraampjes langs de weg. Ik vraag me soms af hoeveel klanten deze kraampjes nou op een dag zouden krijgen. Een heleboel lijken namelijk ook niet echt in de buurt van huizen te liggen maar gewoon random ergens aan de weg. Wat ons gedurende de hele reis al opvalt is dat ze hier belachelijk veel reclameborden hebben voor op het oog doodnormale droge crackers. We zijn ze hier bij het eten nog nooit tegen gekomen, maar je wordt werkelijk doodgegooid met reclame ervoor. Verder zien we onderweg ook een reclamebord op een gebouw, waarin kennelijk een bedrijf dat daken maakt zit. Op het bord staat: ‘for an exquisite roof’. De ironie wilde echter dat het dak van het gebouw bestond uit hele oude, kromgetrokken, half weggeroeste golfplaten.
De theeplantages liggen in de bergen, waar het een stuk koeler is. Wanneer we bij de theefabriek aankomen regent het pijpenstelen. We worden door een klein vrouwtje opgewacht, die ons een rondleiding door de fabriek geeft. Hier zien we de verschillende processen die de theebladeren doorlopen voordat ze als thee in de winkel komen te liggen. Na afloop worden we naar een winkel gebracht, waar je de verschillende soorten thee die in de fabriek geproduceerd worden kunt kopen. We mogen gaan zitten en er worden vier kopjes thee gebracht. Het is echter wel de bedoeling dat we dit snel achterover gieten, want er blijft een vrouwtje naast ons staan die zodra we de kopjes van de schoteltjes hebben getild de schoteltjes alweer op haar dienblaadje zet. Zodra een van ons zijn kopje leeg heeft wordt dit ook op het dienblad gezet en zo wacht ze net zo lang tot we allemaal ons kopje weer ingeleverd hebben.

We stappen weer de auto in en binnen een kwartier staan we bij ons volgende hotel. Het is pas kwart over 12 ’s ochtends. Ons hotel is tegen een berg aangebouwd en heeft een prachtig uitzicht over een groen dal, met meren en watervallen. We mogen plaatsnemen op de banken in de lobby en krijgen meteen een welkomstdrankje uitgedeeld. Het enige jammere is dat wij eigenlijk gerekend hadden op een vrije middag om lekker bij het zwembad te liggen. Nou is er bij dit hotel geen zwembad, daar is het hier ook totaal het klimaat niet voor. We vermoeden al dat dit hotel redelijk in the middle of nowhere ligt, maar vragen voor de zekerheid nog even of er niet wat te doen is in de omgeving. Anura antwoordt kort: ‘No, no swimmingpool, nothing to do here. You can jump from the terrace hahaha.’ Die laatste suggestie wijzen we toch maar van de hand. Het welkomstdrankje hebben we nog geen van allen ook maar half op, maar wordt alweer opgehaald. Kennelijk is de tijdslimiet die hiervoor stond verstreken. Nadat wij wat beteuterd voor ons uit zitten te kijken (wat moeten we in godsnaam doen de hele middag en avond?) stelt Anura voor dat we dan vanmiddag wel even met de auto naar de waterval kunnen gaan en daar een stukje af kunnen dalen. Op dit aanbod gaan we wel in en we spreken om 3 uur af.

Eerst gaan we de kamers bekijken. Het hele hotel ziet er nog erg nieuw uit en de kamers zijn geweldig. De hele wand is van glas waardoor je zo over de vallei uitkijkt vanaf je bed. De badkamer is zo mogelijk nog beter, ook hier is de gehele wand van glas en voor deze glazen wand staat een gigantisch bad, waar je met gemak met twee personen in zou passen.
Nadat we onze spullen op onze kamers hebben gelegd gaan we lunchen in het restaurant. Ook vanaf hier hebben we weer een panoramaview over het dal. Om drie uur hadden we met Anura afgesproken in de lobby om naar de waterval te gaan, maar net op dat moment komt de regen weer met bakken uit de hemel. We wachten dus een minuut of twintig en zetten vervolgens alsnog koers richting de waterval. We rijden een paar minuten, parkeren de auto ergens en gaan vanaf daar te voet verder. We lopen een heel steil weggetje af en lopen hierna achter Anura aan een hotel in. Vanaf hier pakken we de lift naar beneden, om vervolgens buiten bij een smal paadje aan te komen dat richting de waterval loopt. We lopen dit paadje helemaal af totdat we zo dicht mogelijk bij de waterval zijn. Aan het einde van het paadje zijn ze bezig om een uitkijkplatform te maken, maar dat is nu nog volop in aanbouw. We bewonderen de waterval, maken wat foto’s en lopen vervolgens weer terug naar de auto.

Drie kwartier later zijn we weer terug in het hotel. We gaan een paar uurtjes naar de kamer, ik ga eerst even zitten lezen op het balkon terwijl het gigantische bad volloopt en ga vervolgens een half uur in bad liggen. Vanuit het bad heb je dus een geweldig uitzicht over het gehele dal. Voor het extra jungle gevoel loopt er ook nog een kleine tjitjak (soort hagedis) over de badrand.

Rond half 8 gaan we eten. We lopen eerst richting het restaurant waar we vanmiddag hebben geluncht, maar hier blijken we verkeerd te zitten. We worden naar een donker zaaltje twee verdiepingen lager begeleid. Nu pas blijkt hoe rustig het eigenlijk in het hotel is, er zijn namelijk maar vier tafeltjes gedekt. Overdag leek het vrij druk, maar waarschijnlijk stoppen veel toeristen hier alleen maar om even van het panoramaview te genieten en eventueel te lunchen. Dit keer is er dan ook geen buffet, maar een menu. Als voorgerecht krijgen we bospaddenstoelen en noedelsoep met meloen, kaas en groentes. Vreemde combinatie, maar op zich allemaal niet verkeerd. Als hoofdgerecht kunnen we kiezen uit kip, vis of macaroni. We kiezen allemaal voor de kip en krijgen hier groentes en kokosrijst bij. En als bonus nog een bordje franse frietjes in het midden van de tafel. Als toetje krijgen we een bordje fruit. Ze houden het tempo er goed in, want nog voor half negen zijn we alweer van tafel.

We gaan maar in de lobby zitten, want er is in het hotel verder geen bar of iets dergelijks waar we nog wat te drinken kunnen krijgen. De lobby is verder uitgestorven. Om negen uur gaan de lichten uit en vertrekt ook de receptionist. We zitten met z’n vieren in een donkere verlaten lobby, het lijkt wel een spookhotel, alles is volledig verlaten. Met het afsluiten van de receptie lijkt ook de wifi verbinding afgesloten te zijn, want we hebben ook ineens alle vier geen internet meer. In het begin worden we nog een beetje lacherig van deze vreemde situatie, maar rond 10 voor half 10 houden we het maar voor gezien en vertrekken we richting onze kamers. Nog even lezen en vroeg naar bed dan maar.